Jan het weggeloop toe hy dertien was,
Hy’t al sy goed geprop in sy tas:
Pet, mes, tou, beursie en windbuks
Ook horlosie, vuurhoutjies en verder niks.
Hy het saam met iemand gery tot by Windhoek.
En daar op ‘n plaas gaan werk soek.
Die eensame oom gee hom ‘n kamer om in te bly.
Toe het Jan gedink hy is nou vry.
Jan het daardie aand begin verlang,
En hy was nog ‘n bietjie bang.
Die volgende dag het hy begin werk,
Hy het die beeste gebrandmerk.
Jan was moeg vir die stadsjapie,
Wat hy wou word is ‘n boereknapie.
Jare lank het hy gelukkig gewerk op die plaas,
Saam met oom Paul sy baas.
Maar toe hy 20 was het hy in die huis begin bly,
Want sy baas, Paul, was deur ‘n trok omgery.
Jan het die plaas geërf en gelukkig gebly.
Nie eers sy ouers kon hom van die plaas skei.
Want hy het eenkeer gebel en gevra,
Net hoe gaan dit met hulle daar!
Hulle was opgewonde en bly.
Want hulle het nog ‘n baba seuntjie gekry.
Gelukkig het hy gebly met sy wegloopspet,
Op sy plaas wat hy verniet gekry het.
Written by Louis van Niekerk on 09 April 2000
LvN Poetry 