‘n Seerowerskip het eenmaal bestaan,
Met ‘n kaptein met ‘n houtbeen.
En elke keer op ‘n volmaan,
Vermoor hy mense een vir een.
Die seerowers het growwe baarde,
En ou verkrimelde kaarte, vir skatte.
Hulle het ook vlymskerp swaarde.
En oral lê daar kopbeenmatte.
Die skip se hout vloere,
Ruik soos rum en soutwater.
Hulle gee vrouens rowwe soene,
En vermoor hulle weer later.
Maar wat my intereseer,
Is die skatkisse vol goud.
Daarom sou ek meer wil leer
Oor vergane skepe so oud.
Maar die goed lê vergete
En daar is niks wat ons kan maak.
Nou het ons die gewete
Dat die skatte lê en kraak.
Written by Louis van Niekerk on 30 August 2000
LvN Poetry 